شعر عاشقانه

این روزها به بی علا قگی هایم می رسم . چیزهایی که دوست ندارم . کتابهایی که متنفرم از خواندنشان . به آهنگ هایی که لای فولدرها خاک خورده اند و فکر می کردم هرگز بهشان گوش نخواهم داد . این روزها چیزی را با چیزی ست نمی کنم .رنگ لاک ناخن هایم ریخته است و همینطوری زیباترند از نظرم ... فیلم های ترسناک می بینم و سیستم عامل تبلتم را با نسخه بالاتر اندروید که چیز خیلی خیلی مزخرفی است آپگرید کرده ام  تا جاییکه از کیت کت متنفر شده ام .شکلاتش منظورم است . دکمه اسکرین شاتش یک جایی گم و گور شده است و عکس هایم کراپ نمی شوند. این روزها توی هر لیوانی که دستم برسد چای می خورم حتی توی ماگ های بی کیفیتی که اینقدر توی ماشین ظرفشویی گذاشتمشان که رنگشان جا به جا رفته است ... این روزها برایم فرقی نمی کند که چقدر انگور بخورم تا حساسیت دمار از روزگار گلو و بینی و چشمم  در بیاورد ... این روزها فقط درس می خوانم تا برای خودم  خانوم دکتر بشوم  :) ... جزوه هایم را ریخته ام وسط و دست و لباسم  رنگ ماژیک های لایت سبز فسفری شده است . زیر جمله های مهم خط می کشم غافل از اینکه چیزی برایم مهم نیست حتی جمله ها ... این روزها نوشابه هم می خورم ... نه برایم روغن پالم توی شیر ها مهم است و نه میوه های غیر ارگانیک بی مزه ...  حتی حس بد آمپول بی حسی دندانپزشکی دارد برایم کمرنگ می شود ...هنوز زنده ام با همه این آت و آشغالهای زندگی اما مهم نیست چون می گذرد ... بد و خوبش فرقی نمی کند . مقایسه این روزها با روزهایی که خوب میگذرد مرا به چیزی نمی رساند . همه چیز همانطور می گذرد که باید ...

پ . ن : یه چیز خیلی مهمی که از دنیای مجازی یاد گرفتم این بود که می شه نادیده گرفت  . نادیده گرفت و در نهایت لذت برد، نادیده گرفت و حرف زد و نادیده گرفت و به روال سابق ادامه داد.می شه کامنت های اعتراض آمیز داشت اما بهشون جواب نداد و راحت از کنارشون رد شد و بدون این که نگران جواب دادن یا ندادن به فرد مورد نظر بود کامنت رو به بوته ی فراموشی سپرد و رهاش کرد، می شه خیلی راحت تر از اون چیزی که فکرش رو می شه کرد اکسسپت نکرد ، می شه پروفایل هایی رو که مزاحمند به راحتی بلاک کرد ،می شه به اجبار لایک نکرد، می شه الزاما همه ی وبلاگ ها رو نخوند و هر وقت لزوما"نظری بود نظر داد.می شه آنلاین بود و نبود، حضور داشت و نداشت.خلاصه می شه بود و در عین حال نبود.دنیای مجازی از نظر من واقعیت در ابعاد کوچیک تره نه بزرگتر.می شه همین احوالات رو تو دنیای واقعی هم داشت.می شه بلاک کرد آدم ها رو،می شه محدود کرد دایره ی شخصی زندگی رو، می شه نگران اظهار نظرهای منفی و تند و تلخ و گزنده نبود، می شه رفتارها رو براساس خوشایند دیگران تنظیم نکرد، می شه نگران عکس العمل اطرافیان نبود، می شه انقدر ملاحظه ی آدم ها رو نکرد، می شه خط قرمزهایی رو تعیین کرد و رابطه هایی رو تنظیم.همون طور که تو دنیای مجازی می شه متنفر بود اما به ظاهر دوست داشت تو واقعیت هم خیلی ها با تو اینجوری اند و باید بشناسی اشان فقط ... آدم هایی شبیه آدم های مجازی در دنیای واقعی هم کم نیستند ...

 چه پ . ن طولانی

 پیوست : نوای نی

پ

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: