شعر عاشقانه

و آخرین کسی که در قلبم نشست ، بدجور دلم را شکست …

و آخرین بوسه ای که بر روی لبانم نشست ،

احساس کردم تنها هوس است !

و این اولین اشتباه بود ، که بی خیال تو نشدم ،

باز هم از التماس ها و بی قراریها خسته نشدم

و این اولین گناه من بود ،

که صدها بار به آغوش تویی آمدم که فکر میکردم پر از عشق است

پیش خود میگفتم تو زلالی مثل آب ،

هر چه غم است با تو میرود زیر خاک

رفتم زیر خاک و آب گل آلود به من رسید ،

ریشه کردم و همه برگهایم خشکید !

و این آخرین غروب من بود برای کسی که صدها بار طلوع کردم !

و آخرین کسی که در قلبم نشست ،

درهای امید را بر رویم بست، شدم اسیری در قفس ،

که حتی رنگ آسمان را هم نمیبیند ،

که حتی نمیتواند دستان اسیری مثل خودش را بگیرد

، یا اشکی را بر چشمان کسی ببیند

تا به این خیال که مثل  او دلشکسته در این دنیا است

به زندگی امیدوار شود..

و اولین کسی که در قلبم نشست ،

مثل همان آخرین کسی بود که قلبم را شکست ،

و اینگونه هر که آمد به

قلبم مثل تو بود ،

همه حرفهایش ، حرف تو بود ،

نگاهش به رنگ چشمان تو بود ،

گرمای تنش به گرمی هوس بود !

در این دو روز دنیا رنگ عشق را ندیدم ،

هر چه بی وفایی دیدم طعم وفا را نچشیدم ،

بارها شکستم و افتادم بر زمین ،

اما با همان حال خرابم سینه خیز راه خودم را میرفتم

و کسی نیامد دستانم را بگیرد مرا از زمین بلند کند!

و آخرین کسی که در قلبم نشست ،

تو بودی و رفتی و باز هم دلم شکست ،

اینبار نه از غم رفتن تو ، باز هم از

غم شکستن یکی مثل تو…

.
.
.