شعر عاشقانه

این هم از یک عمر مستی کردنم---سال ها شبنم پرستی کردنم---

آنچه نادیدنی بود از مردم دنیا دیدم.............

باورم گشت آرامش نابینا از چیست......!!!!!!!!!!!

هرگاه از شدت تنهایی به سرم هوس اعتمادی دوباره میزند، خنجر خیانتی را که در پشتم فرو رفته، درمی آورم میبوسمش، اندکی نمک به رویش میپاشم دوباره بر سرجایش میگذارم....

از قول من به آن لعنتی بگویید: خیالش تخت...

من دیوانه هنوز به خنجرش هم وفا دارم......!!!!!

و اما آخر قصه....

وقتی میشکنم

خوب تماشا من...

بگذار روزگار هرچه میخواهد پیله کند... شاید روزی پروانه شدیم!

دست به صورتم نزن

میترسم بیفتد نقاب خندانی که بر چهره دارمو بعد

سیل تمام اشک هایم تو را ببرد با خود

و باز من بمانم و دلم

احساس سوختن به تماشا نمی ارزد آتش بگیر تا بدانی چه می کشم اشتباهی که کردم همه عمر و پشیمانم از آن اعتمادیست که بر مردم دنیا کردم

رفتنت نمکی بود بر همه زخم هایم من از همه دنیا یکی تو را داشتم و یکی خدا را !!!

از سرکوفت هایی که شنیدم بگویم؟

می گویند کجاست آنکه بر سینه میزدی سنگش...؟

می گویند الان با دیگریست،

برگرد و همه دنیا را غافلگیر کن من حتی با خدا هم شرط بستم!!!!!!!!

حکایت حکایت همیشگیست!!!!!!!!!!!

شب که میشود سرسام میگیرم از این همه تنهایی محض

خاطر خدا هم که شده یا خود بیا یا خیالت را بفرست

من از بازی مضحک باد و در خسته ام از اینکه هربار ادای آمدنت را درمی آورند تا دلم هری بریزد..........

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: