شعر عاشقانه

من بعد از دو سال دارم مینویسم ... باورم نمیشه که دو ساله ننوشتم و باورم نمیشه که این همه نظر نخونده توی پست آخر جمع شده بود و این همه دوستای خوب و بامعرفت دارم که هنوز فراموشمون نکردند و با اینکه ما بی معرفتا یهو بی خبر رفتیم هنوز به یادمون هستند.. شرمنده ی همه شما هستم ... نمیدونم چرا یهو بریدیم از نوشتن .. غافل از اینکه یه روزی این بلاگ همه چیزمون بود.. همدم پا به پای ما تو روزای خوب و بدمون بود و یه جایی برای خالی کردن احساساتمون بود. تو روزای سختی نوشتن یه راهی بود واسه خالی شدن و خوندن نظرات دوستامون مرحمی بود واسه دلمون.. ما رو ببخشید اگه بی خبر رفتیم و ننوشتیم گه چی به چی شد. زیزو جون ببخش که نخونده بودم و بی جواب گذاشتم نظراتتو.. و اما همه چیز درست شده .. منو امیر بیشتر از یکسال و نیم میشه که با هم در کانادا هستیم. خدا رو شکر کار امیر زودتر از اون چیزی که فکر میکردیم درست شد و اومد کانادا.. حالا هم هر دو کار میکنیم و روزا رو میگذرونیم.. توی روزای هفته خیلی کم میرسیم با هم وقت بگذرونیم. همش کار و کلاس!! انقدر زمان اینجا زود میگذره که باور کردنش سخته.. فقط شنبه یکشنبه هاست که وقت واسه گشت و گزار داریم و البته اون هم انقدر خسته ایم که جون نداریم. 3 ماه دیگه میشه دو سال که من ایران نرفتم. خیلی دلم تنگ شده.. انشاله به زودی .. یه مروری میکردم خاطراتو خیلی دلم گرفت. نمیدونم جرا. حس میکنم فراموش کرده بودم خیلی روزا رو.. واقعا آدم بعضی وقتا خیلی سخت میگیره همه چیو و زندگی رو برای خودش تلخ میکنه اما بعد وقتی که گذشته رو مرور میکنه میبینه که هر چیزی یه حکمتی داشته و  به موقع درست شده. نمیدونم واسه ما که اینطور بود.. امیدوارم واسه شما هم همینطور باشه و همیشه همه چیز به خوبی و همونطوری که میخواید پیش بره..مرسی از شما که همیشه به بلاگ ما سر زدید و تو ناراحتی ها و خوشی ها با ما بودین. باز هم ببخشید

 

نظرات شما عزیزان: