شعر عاشقانه

   راز گل شقايق

شقایق گفت  با خنده ؛ نه تب دارم ، نه بیمارم  

اگرسرخم چنان آتش ، حدیث دیگری دارم

گلی بودم به صحرایی ، نه با این رنگ و زیبایی 

نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شیدایی

یکی از روزهایی ، که زمین تب دار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت، تمام غنچه ها تشنه

و من بی تاب و خشکیده ،تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد یکی خسته ، به پایش خار

بنشسته وعشق از چهره اش پیدای پیدا بود

ز آنچه زیر لب می گفت : شنیدم، سخت شیدا  بود

نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود ، اما طبیبان

گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد، ازآن نوعی که من بودم

بگیرند ریشه اش را، بسوزانند

شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا یابد

چنانچه با خودش می گفت ، بسی کوه و بیابان را

بسی صحرای سوزان را، به دنبال گلش بوده

و یک دم هم نیاسوده

که افتاد چشم  او ناگه به روی من

بدون لحظه ای تردید ، شتابان شد به سوی من

به آسانی مرا با ریشه از خاکم جدا کرد و

به ره افتاد و او می رفت ، و من دردست او بودم

و او هرلحظه سر را رو به بالاها شکر می کرد

پس ازچندی ...

هوا چون کوره آتش، زمین می سوخت

و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

به لب هایی که تاول داشت گفت: چه باید کرد؟

در این صحرا که آبی نیست

به جانم ، هیچ تابی نیست

اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من

لطفا بقيه شعرو در  ادامه مطلب  ببينيد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: