شعر عاشقانه

خلآ آمد .

خودش هم نفهمید از کجا آمده است.

نشست بالای بالا.

جایی که حتی پای خلآ به  سرش نمی رسد.

خلآ فکر میکرد.

خلآ بی مادر بود.

ناراحت بود که چرا ندارد.

عقده کرد.

انتقام میگیرد.

گِلها را به جان هم انداخت.

صافی ساخت.

از سوراخ های صافی گِل سرشته را به زمین فشار داد.

گِل بزرگ شد.

در ذاتش انتقام و عقده داشت.

گِل نیاز داشت.

می دوید.

دور خودش می چرخید.

گِل ها شلوغ شدند.

هزارها، میلیون ها، و...و...و... .

گِل ها از هم می ترسیدند، بدشان می آمد، متنفر بودند.

نیاز داشتند.

گِل ترک خورد.

نرم بود.

خلآ، گِل خشک را در گِل نرم به زور چپاند.

ذاتش بد است. گِل خشک.

چند قدم آنورتر گِل سیاه به گِل سفید فشار میداد .

یعقه اش را چسبیده بود و به زور از او زندگی می خواست.

نیاز داشت.

گِل ها با هم بد شدند.

بازیچگیِ خلآ را خوب بلد بودند.

چاره ای جز اطاعت از خلآ نداشتند.

خلئی که نه صدایش را شنیده بودند

و نه چهره اش را دیده بودند و نه... . پوچ، پوچ، بی هدف و نیازمند.

به گِل های دیگر کردند و کردند و کردند... .

همه چز برعکس بود.

درست همانطور که خلآ بد ذات میخواست.

نمیشد دست از پا خطا کرد.

گِل های بیچاره خشک و خشک تر شدند

و بعد به سرنوشت گِل های دیگر دچار شدند و خلآ آنها را پروشاند.

گِل بودند، خاک شدند.

خلآ دوباره در آنها شاشید و گِلشان کرد.

بازیچه شدند.

خلآ همه جا با آنها بود.

گِل ها او را نمی دیدند و نمی توانستند دست از پا خطا کنند.

و همگی از این جمله میترسیدند که: خلآ مراقب کارهای آنهاست .

خلآ از رگ گردن به گِل ها نزدیک تر است.

پس فقط بازیچه شوید. خفه... .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: