شعر عاشقانه

بــی حوصله شدمـ.
حوصله ی اینکه سیاست به خرج بدم تا فلان اتفاق بیفتد
. حوصله ی فکر كه عاقبت چه می شود، کارم به کجا می رسد
، درباره ام چه فکر می کنند، چه می گویند
، چه می کنند، چه می شوم. حوصله ندارم
. تنهایی برايم سخت نیست. اینکه همه تنهايم بگذارند برايم فرقی نمی کند
. وقتی هیچ چیز آنقدرها هم جدی نیست
چه فرقی می کند تلاش کنم برای اینکه دوستم داشته باشند!
اینکه باور کنند دوست داشتنی نیستم.
اینکه باور کنند همینم
که هیچ کجای زندگی بر یک محورِ تعریف شده راه نرفته ام برايم بهتراست.
اینکه حالا که آرام آرام پشتم خالی تر می شود
وَ تا خدا راهی نیست که همیشه توانِ تکیه به او هست بد نیست
برايم. سخت نیست
من حوصله ی خودم را هم ندارم.
چه برسد حوصله فلان دوست که دلخور شده و فلان کار که نیمه مانده.
از من که نزدیکتر به من چیزی نیست. هست؟





خودم هم نزدیـــــــــــــــــــکِ خودم نیستم.

آنکه دوستش داشتم
رگ خوابم را در دست داشت
و با همان دستهایی که همیشه بوی نرگس می داد
دست بر موهایم کشید و از رفتن گفت...
اما در دستهای من زنجیری نبود
آغوشم قفسی با خود نداشت و...
بوسه ام بر لبانش مهر سکوتی نشد!
فقط لحظه ای نگریستمش و
تنها بر زانوانش گریستم
تنها گریستم و گریستم و او
بر رودخانه ی اشکهایم
قایقی به آب انداخت
و از هر آه تلخ و سردم
بادبانش را جانی دوباره بخشید!
آنکه دوستش داشتم
شبی تمامی زیباییش را در کوله باری ریخت و
بی آنکه حتی نگاهی
به کسی که پشت سرش
کاسه ای آب در دست نگرفته بود انداخته باشد
رفت و رفت ...
و در پی یافتن آنچه خود هم نمی دانست
ذره ذره زیبایش را
در آغوش دیگران جای گذاشت!
و به باد سپرد عطر نرگسی دستانش را ...
آنکه دوستش داشتم
از ابتدا برای رفتن آمده بود و برای ماندنش به همراه من
نه زنجیری بود
نه قفسی
و نه حتی کاسه آبی برای بازگشتن...
و همانگونه که همیشه دوست می داشت مثل همه شد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: