شعر عاشقانه

نيمه شب آواره و بي حس و حال. در سرم سوداي جامي بي زوال. پرسه اي آغاز كرديم در خيال. دل بياد آورد ايام وصال. از جدايي يك دوسالي ميگذشت. يك دوسال از عمر رفت و برنگشت. دل بياد آورد اول بار را. خاطرات اولين ديدار را. آن نظر بازي آن اسرار را. آن دوچشم مست آهو وار را. همچو رازي مبهم و سربسته بود. چون من از تكرار او هم خسته بود. آمد و هم آشيان شد بامن او. همنشين و همزبان شد با من او. خسته جان بودم كه جان شد با من او. ناتوان بود و توان شد بامن او. دامنش شد خوابگاه خستگي. اينچنين آغاز شد دلبستگي. واي از آن شب زنده داري تا سحر. واي از آن عمري كه با او شد به سر. مست او بودم زدنيا بي خبر. دم به دم اين عشق مي شد بيشتر. آمدو درخلوتم دم ساز شد. گفتگوها بين ما آغاز شد. گفتمش: در عشق پابرجاست دل. گرگشايي چشم دل زيباست دل. گر تو زورق مان شوي درياست دل. بي تو شام بي فرداست دل. دل ز عشق روي تو حيران شده. در پي عشق تو سرگردان شده. گفت: در عشقت وفادارم بدان. من تورابس دوست ميدارم بدان. شوق وصلت را به سر دارم بدان. چون تويي مخمور،خمارم بدان. با تو شادي ميشود غم هاي من. با تو زيبا ميشود فرداي من. گفتمش:عشقت به دل افسون شده. دل زجادوي رخت افسون شده. جز تو هريادي به دل مدفون شده. عالم از زيبايي ات مجنون شده. برلبم بگذاشت لب يعني خموش. طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش. در سرم جز عشق او سودا نبود. بهركس جز او در اين دل جا نبود. ديده جز بر روي او بينا نبود. همچو عشق من هيچ گل زيبا نبود. خوبي او شهره آفاق بود. در نجابت در نكوهي طاق بود. روزگار اما وفا با ما نداشت. طاقت خوشبختي مارا نداشت. پيش پاي عشق ما سنگي گذاشت. بي گمان از مرگ ما پروا نداشت. اخر اين قصه هجران بود و بس. حسرت و رنج فراوان بود و بس. يار ما را از جدايي غم نبود. در غمش مجنون عاشق كم نبود. برسر پيمان خود محكم نبود. سهم من از عشق جز ماتم نبود. با من ديوانه پيمان ساده بست. ساده هم آن عهد و پيمان راشكست. بي خبر پيمان ياري را گسست. اين خبر ناگاه پشتم را شكست. آن كبوتر عاقبت از بند رست. رفت و با دلدار ديگر عهد بست. با كه گويم او كه همخون من است. خصم جان و تشنه خون من است. بخت بد بين وصل او قسمت نشد. اين گدا مشمول آن رحمت نشد. آن طلا حاصل به اين قيمت نشد. عاشقان را خوشدلي تقدير نيست. با چنين تقدير بد تدبير نيست. از غمش با دود و دم همدم شدم. باده نوش قصه او من شدم. مست و مخمور و خراب از غم شدم. ذره ذره آب گشتم،كم شدم. آخر آتش زد دل ديوانه را. سوخت بي پروا پر پروانه را. عشق من از من گذشتي خوشگذر. بعد از اين حتي تو اسمم را نبر. خاطراتم را تو بيرون كن زسر. ديشب از كف رفت. فردا را نگر. آخر اين يكبار از من بشنو پند. بر من و بر روزگارم دل نبند. عاشقي را دير فهميدي چه زود. عشق ديرين گسسته تار و پود. گرچه آب رفته باز آيد به رود. ماهي بيچاره اما مرده بود. بعد از اين هم آشيانت هركس است. باش با او ياد تو مارا بس است