شعر عاشقانه

بانو! عروسی

بانو! عروسی من و او جز عزا نبود

حتـی عروس با غم من آشنا نبود

او با تمام عشوه گری ها برای من

يک تار گيسوان بلند شمــــــا نبود

آن شب به گريه نام تو را داد می زدم

امــا بـــرای پاســــخ من يک خدا نبود

هر چند شاعری كه چنين بی صدا شده ست

نسبت بــــه چشمهــــای تـــو بـــی اعتنا نبود،

هرچند مرد خسته ی اين سالهای دور

راضی بــــه سر گرفتن اين ماجـرا نبود،

طوفان سر نوشت مـــــرا از تــو دور كرد

باور نمی كنی گل من! دست ما  نبود؟

شايد خدا نخواست و شايسته ی تو آه

زيبـــــای پـــر تغـــــزل من  ايـن گدا نبود

اين بود سرگذشت من و آن شب سياه

اين حرف ها بــــه جــان خودت ادعا نبود

حالا بيا و در دم مرگم قبول كن

مرد جنوبی غزلت بی وفا نبود

جواد ضمیری

دارندمی بَرندهمان قد بلند را

از ريشـــه مـــی كَنَند درخت بلنـــد را

آن نخل بی شكوفه ی گيسو كمند را

مادر!صدا ،صدای عروسی ست گوش كن

دارند  مــــی بَرند  همـــــان  قد بلنـــد را

مادر! ببين زنان چه جسورانه بسته اند

برجای جای بوســـه ی من دستبند را

مادر مراببخش كـه هنگام رفتن است

وقت است تا رهاكنم اين قيد و بند را

اينك وصيتی ست مرا:«روز مرگ من

آنان كــه تا كنار جسد می رسند را،

-تأكيد كن بگو  كه بخوانند جای «حمد»

اين شعرهـای ساده ی مردم پسند را»

جواد ضمیری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: